8 Femmes (2002)

Ook voor mij was dit een herziening. Ik weet nog wel dat ik de lovende recensies in de krant las; toen ik de film vervolgens een paar jaar later zag, viel het een beetje tegen. De ervaring is nu niet heel veel anders. Het speelt in de jaren 50, en het ziet er ook uit alsof het in de jaren 50 gefilmd is, waarmee ik bedoel dat het dezelfde vibe heeft als een jaren 50 film, en dan is niet zozeer door de setting. Niet echt een groot fan van films uit die tijd, dus niet echt een pluspunt te noemen. Verder is het duidelijk dat dit op een toneelstuk is gebaseerd, gezien dat het op één locatie speelt en dat het vooral om het acteerwerk draait. Dat is wel een genot om te zien met al het geschmier. Elk personage manipuleert dat het een lieve lust is, met een valse grijns is men aan het zuigen, en worden de grootste onthullingen over anderen gedaan. Of soms schijnbaar heel terloops maar oh zo precies geplaatst. Het werd in ieder geval perfect overgebracht; een uitstekende cast dus. De oudste dochter gespeeld door Ledoyen vond ik overigens een beetje lijken op een kruizing van Audrey Hepburn en Natalie Portman. De liedjes zijn wel een beetje jammer. Gaan soms nergens over, zijn niet al te sterk en vaak ook niet al te best gezongen. Enkel oma Darrieux steeg er bovenuit, ondanks dat haar stem niet al te stabiel meer was door de ouderdom. Wat me overigens niet stoorde, want je krijgt wel echt het idee dat zij nog van een generatie stamt waar een actrice ook gewoon moest kunnen zingen. Acteerwerk zeker goed voor 3*. Na een halfje aftrek voor de liedjes kom ik uit op 2,5*.

Een speciale Franse film. Leuk met de muziek en het mysterie. Ik stoorde me niet aan het zingen, de film keek bijzonder prettig weg en het acteerwerk vind ik goed. Ik kreeg er een theatergevoel bij, wat ik bij deze film positief en passend vind. Mooi en kleurrijk in beeld gebracht, en fijne personages. 4,5*

Robert Thomas' theaterstuk kende in 1957 een groot sukses, de eerste verfilming ervan "La Nuit des Suspectes" een paar jaar viel heel wat minder in de smaak. Ozon's verfilming lijkt dat veel meer te doen in zijn fantasierijke, gevarieerde en muzikale uitwerking, geholpen door een stel actrices van de bovenste plank. Een whodonit die even aan een Agatha Christie-thema doet denken maar dan met een dikke streep speelse humor er doorheen. Eenmaal op toerental, valt de ene verrassing na de andere de kamer binnen waar het ganse stuk zich afspeelt. Steeds is er iemand aan het woord die iets van de mysteriesluier lijkt te gaan oplichten en steeds lijkt er iemand verdacht doordat het verleden niet onberoerd wordt gelaten. Dit alles in dialogen soms bemoederend, meestal scherp beschuldigend en afgewisseld met zangintermezzi, die tekstueel best in de smaak vielen en toepasselijk voor elk van de personages. Niet te missen als ge van ontspannend en speels toneel en wat suspens houdt.