Acrimony (2018)

Grappig dat door sommige van mijn voorgangers hier de vrouw als slachtoffer wordt gezien, ik zie het toch heel anders, maar dat is wellicht omdat ik een man ben. Anyhow, wel een vermakelijk verhaal dat geen moment verveeld, wel jammer van de ietwat irritante voice over. Verder speelt de cast ook gewoon naar behoren, Henson doet het goed als feeks al was het einde wel een beetje too much. Maar al met al toch een leuk filmpje.

Krijgt 5,8 op imbd en 18% op Rotten Tomatoes, dus ik ben niet de enige die dit een vervelende saaie film vind, dit is geen meesterwerk, dit is gewoon vervelend prutswerk....en inderdaad die vervelende slaapverwekkende voice over... Nog één ding, het is toch echt belachelijk dat het duidelijk is dat dezelfde man op latere leeftijd een heel andere man is zeker in grote, het mag toch iets geloofwaardig zijn he....

Als regisseur is Tyler Perry niet bepaald het meest innemende figuur binnen de business, maar als scenarist toont hij zijn kwaliteiten echter wel. Acrimony is (hopelijk) het resultaat als je Perry even wegneemt van zijn Madea-films. Een genuanceerde blik op het leven van een man en vrouw, ieder met zijn of haar eigen problemen. Het knappe van de film is dat een discussie daadwerkelijk mogelijk wordt gemaakt omdat er in het midden wordt gelaten wie het echte slachtoffer is. Als je het me persoonlijk vraagt is het de verkeerde instelling om in Acrimony een kant te kiezen, aangezien ze allebei bijzonder grote fouten maken. De opvoering van druk en de vordering van het verhaal maken de 120 minuten amper tot een lange zit. Het gaat echter mis in de finale, waar Perry wat te nadrukkelijk naar sensatie opzoek gaat. Verder een degelijke en vooral boeiende dramathriller die de kijker genoeg aanzet tot denken. Lyriq Bent acteert overigens uitstekend.