Die Geschichte vom Weinenden Kamel (2003)

Ik ben wel fan van het land Mongolië. Op een enorm uitgestrekt gebied wonen maar heel weinig mensen, die toegewezen zijn op een beperkt aantal middelen om zich in leven te houden. In de weinige grote steden die Mongolië heeft, is het niet veel anders dan in een andere gemiddelde stad in Azië. Deze film weet het contrast perfect neer te zetten door middel van de twee zonen, die tussen het nomadenbestaan en het stadse leven heen en weer geslingerd worden. Het simpele plot/docu over de kamelen kon me ook wel aanspreken. Het zijn ook bijzonder hippe dieren . Dat het einde teveel sprookjesachtig en geënsceneerd aandoet, neem ik maar voor lief.

Documentaire voor nieuwsgierige mensen. Een kijk in het dagelijks leven van een eenvoudig Mongoolse familie, wier leven bepaald wordt door de seizoenen en hun dieren, met wie ze een intieme band hebben. Onvoorstelbaar hoe het gezang en het spelen van de viool moeder kameel en het verstoten kalfje bijeenbrachten. Alsof ze rechtstreeks tot de ziel van het dier praatten. Ik zat er met open mond naar te kijken . Wij zijn al lang vergeten hoe we met dieren moeten communiceren, voor die mensen is het een natuurlijke gave omdat ze altijd met de natuur hebben geleefd. Wat een grillige beesten ook die kamelen. Moeder kameel volhardde werkelijk in de boosheid. En toch vindt ook bij hen de Westerse cultuur ingang (die televisie). Het begin vond ik aan de trage kant, maar het laatste schitterende half uur maakt dit ruimschoots goed. Eenvoudig en toch boeiend.

Geslaagde mengeling van documentaire en speelfilm, ongedwongen geconstrueerd en volledig geloofwaardig. Het verhaaltje heeft niet veel om het lijf en het tempo ligt erg laag, maar de innemende personages en de fraaie beelden van het imposante mongoolse landschap zorgen uiteindelijk voor een haast hypnotiserende kijkervaring. Extra bijzonder wanneer je beseft dat dit het afstudeerproject was van regisseuse Byambasuren Davaa.