Sue (1997)

Een dikke pluim voor de hoofdrolspeelster die hier een complexe personage uitstekend weet te vertolken, want Sue is niet alleen eenzaam maar heeft het vooral moeilijk om juiste keuzes te maken, het verschil tussen wat waardevol is en wat oppervlakkig, en valt van de ene gemoedsgesteltenis in de andere. Een gevolg is dat ze niet meer in zich zelf gelooft en ook geen vertrouwen meer heeft in anderen, ook als ze het goed menen. Film die verrast en af en toe onthutst (de openingsscene in het park met Willie, de cinemazaal-scene,...) en onvermijdelijk wat doet nadenken. Zit een vergelijkingspunt niet in wat beroemdheden, bijvoorbeeld uit de cinemawereld, soms ervaren : voldoende professioneel en oppervlakkig contact maar toch eenzaam en zich onbegrepen voelen ? Cineast Amos Kollek was me totaal onbekend.

Poeh wat een zware dieptrieste film is dit zeg. Mooi gespeeld maar zo grauw, zo eenzaam. Pffff, moeilijk bijkomen na zo'n film. Die beelden doen na 23 jaar antiek aan, met de kleding, die hoofddoek, de telefoons en jobinterviews. De sfeer van eenzaamheid, zelfdestructie blijft recht overeind staan.

Iets minder overtuigd dan de meesten hier. Een meer dan degelijke film, maar geen film waarvan ik het gevoel had dat ik iets bijzonders had gezien. Alles draait om het personage Sue. Een moeilijk te doorgronden personage alvast. Wat zielig en wat bedruipt met zelfbeklag. Eenzaamheid staat wel centraal in haar leven en ze heeft het relationeel of op professioneel vlak niet echt voor elkaar. Personen die het echt goed met haar menen houdt ze op een afstand en tegelijkertijd heeft ze er geen moeite mee om zich half te prostitueren. Zo kabbelt het maar voort voor de volgende 80 minuten. Goed acteerwerk wel, maar ik voelde me te weinig betrokken met het personage om echt mee te leven. Een film die vrij sober is aangekleed, beetje oubollig zelfs. Ik had de film overigens 15 jaar ouder ingeschat. Maar het past wel in de sfeer en gebeuren van het hoofdpersonage.