Paddington (2014)

Geniaal. Paddington is een geniale beer. Dat komt deels wel uit de boeken natuurlijk, maar de manier waarop deze film ervan gemaakt is doet recht aan de beer uit het boek en geeft hem ook nog eens een derde dimensie, met zijn aandoenlijk knuffelbare snuit. Maar dat is pas het begin - want de hele film zit wel erg goed in elkaar, van de stemmen tot de super mooie beren - let bijvoorbeeld eens op de mimiek die er in de gezichten zit. Zeker als er iets met marmelade aan zit te komen. De gewone acteurs zijn ook een genot om te zien spelen. Sally Hawkins als Mary Brown is daar wel het beste voorbeeld van, maar zelfs Kidman met haar botoxface komt redelijk weg - ik kan haar eigenlijk niet meer zien, maar in deze film werkt het nog aardig. Maar het sterkste punt is toch wel het verhaal en de enorme rijkdom aan grappige details die daar in verwerkt zit - zowel in beeld, geluid als vertelling, en het sluit allemaal mooi op elkaar aan. Dat is wel erg knap gedaan. Terecht dat er een tweede deel gemaakt is, en je zou haast hopen op nog meer delen.

Bij zulke enthousiaste, lyrische berichten als hier verwacht je toch een iets hogere score, lijkt me. Of waardeert men de film - bewust dan wel onbewust - wat lager omdat het een kinderfilm betreft? Altijd gedacht dat Beertje Paddington - heb de tekenfilm nooit gezien - zo'n kleinburgerlijk beertje was, een flauwe versie van Winnie de Poeh zonder diepgang, maar niets is minder waar. Het Londen ziet er met al die leuke kleurtjes in ieder geval veel aanlokkelijker uit dan in een film als Mary Poppins Returns, die ik laatst nog zag. Nergens kakt de film in, er gebeurt telkens wel weer wat; Paddington raakt in van allerlei hilarische situaties verzeild, maar gelukkig wordt de film nergens chaotisch of schreeuwerig, wat je tegenwoordig wel vaker ziet. Nicole Kidman is een miscast, hoewel ik haar Cruella de Vil-achtige rol als wrede taxidermist an sich wel heel leuk vind. Ze kan dit soort bitchy rollen niet aan. Te frêle en haar stem te zacht. Schattig en aandoenlijk.

Eén van de grootste verrassingen van de afgelopen jaren. Bij een verfilming van beertje Paddington ging ik er lichtelijk vanuit dat dit kwalitatief in de lijnen zou liggen van een Garfield, Scooby Doo of Yogi Bear. Oftewel; kinderlijke inwisselbare en clichématige films. Nooit gedacht dat Paddington een Wes Anderson voor de hele familie zou zijn. De stijl en creativiteit die hierin zit is wonderbaarlijk, wat een fantastische shots. Dit is duidelijk gemaakt door een filmmaker met een hele sterke visie, iets dat je toch niet veel ziet bij dit soort familie/kinderfilms. Naast prachtig geschoten bevat Paddington een reeks leuke, kleurrijke personages en vooral het titelpersonage is enorm aandoenlijk. En het script is daadwerkelijk erg grappig. Sure, een enkele grap is soms ietwat te kinderlijk of voorspelbaar, maar voor het grootste deel is de film oprecht grappig. Maar vooral stilistisch is dit een film om verliefd op te worden. En dan is het vervolg zelfs nóg leuker. Over uiterst aangename verrassingen gesproken! 4,5 sterren.