Una Lucertola con la Pelle di Donna (1971)

Dit is weer typisch een film die ik nog een keer zal moeten zien om exact te weten hoe de vork nu precies aan de steel zit. Ik word namelijk vaak afgeleid tijdens scènes die vol zitten met detective geneuzel en nog meer oeverloos geklets. Wel belangrijke scènes blijkt achteraf maar ik heb gewoon te weinig geduld om mij daarop te concentreren. Ik moet het hebben van scènes zoals die achtervolging in die verlaten kathedraal bij voor beeld en niet te vergeten die nachtmerrieachtige visioenen met naakte dames o.a. Een andere scène die veel indruk maakte maar niet in positieve zin was die met die ontlede honden. Nogal smakeloos. Partij van de Dieren, kom er maar in. Verder valt er nog te vermelden dat ik deze film qua stijl toch wel totaal anders vond dan Fulci's Non Si Sevizia un Paperino (1972) die ik eergisteren bekeken heb maar die ik toch wel beter vond. 3,0* met grote kans op herziening.

Je zou op het eerste gezicht niet zeggen want deze film komt van Lucio Fulci gekend van zijn zombiefilms. Na het bekijken van deze giallo ontdek je wel hier en daar de kenmerken van deze regisseur. Er zitten een paar gore scènes in de film zoals de brute moord in de droomsequentie en de ontlede honden in het laboratorium. Maar deze giallo moet het meer hebben van een vernuft scenario waarbij de kijker in het begin van de film onmiddellijk op het verkeerde been wordt gezet door de nachtmerries van Carol (Florinda Bolkan). Een stijlvolle dame die hallucinerende droombeelden heeft over haar buurvrouw Julia Durer (Anita Strindberg) die seksfeestjes geeft in haar huis. De hallucinaties worden sfeervol gebracht en de brute moord wordt fantastisch op een erotische manier in beeld gebracht door de twee dames Carol en Julia. Er passeren heel wat verdachten met elk hun motief zoals haar man Frank ( Jean Sorel ), zijn dochter Joan ( Ely Galleani ), twee drugsverslaafden Jenny en Hubert (Penny Brown en Mike Kennedy), de vader van Carol (Leon Genn). Het is aan de inspecteur (Stanley Baker) om uit te vissen hoe de vork in de steel zit. En het is een complexe puzzel die hij moet ontrafelen. Het Brits sfeertje bij deze giallo is best aardig : mooie locaties zoals het kasteel waar de vader woont, bekende gebouwen, de kathedraal… Vooral de laatste locatie is een sterke troef van de film waar een geweldige achtervolgingsscène plaats heeft. De slotscène wordt misschien wel wat simpel en droogjes gebracht, maar die twist zag ik toch niet meer aankomen. 7,5/10

De film opent met een krachtige droomsequentie en daarmee is de toon gezet. Wat volgt is een mix van psycho-analyse, psychedelica, Hitchcock (The Birds, Vertigo) en Agatha Christie. Visueel een pareltje met sterk camerawerk en toplocaties. De inventieve gore moet ook vernoemd worden. De scene met verminkte honden was zo sterk dat Fulci het voor de rechtbank mocht gaan uitleggen na een klacht van de dierenbescherming. En er is de prachtige psychedelische score van maestro Morricone. De verhaallijn is complex en zet me eigenlijk aan om het nog eens te herbekijken. Dat zou zeker geen straf zijn want zoals gezegd is het mooie cinema. Voor de personages moet je het dan weer niet herbekijken. Zoals het een echte giallo betaamt, vind je hier namelijk geen sympathieke figuren terug. Fair enough.