Flags of Our Fathers (2006)

Geen meesterwerk deze film die echter, naast de klassieke battles en gruwels van de oorlog ook het accent legt op de trauma's die blijven hangen, het relatief begrip "held" en vooral de hypocrisie in het Amerikaans thuisfront waar alles in commerciële banen wordt geleid en het echte medeleven moet wijken voor show. Duurt ook wat lang en is niet altijd heel duidelijk met de vele tijdssprongen (Tijdens, onmiddellijk na en veel later na de oorlog) en de vele acteurs.

Prachtige film die een mooi verhaal op beeld brengt. Ook schijnt een groot deel gebeurt te zijn in werkelijkheid en sommige zaken zijn daarvan schrijnend voor de jongens die gevochten hebben in dat deel van de wereld om een einde te maken aan de 2e wereldoorlog. Beloften die werden gedaan door "grotere jongens": 'als dit allemaal achter de rug is, bel me en ik heb werk voor jou'. Indianen die dachten na de oorlog gelijk te worden gesteld aan de blanke Amerikaan. Allemaal teleurstellingen, het is zo en het blijft zo! Misschien dat dit een deel van Clintwood's boodschap was met deze film, ik weet het niet. De film toont in elk geval goed, hoe hard de oorlog is voor de mensen die het slagveld opgaan en de gevolgen voor de achterblijvende geliefden, families en vrienden. Deze film in de "tweeluik" over het einde van de 2e wereldoorlog op Iwo Jima, vond ik persoonlijk de beste. "Letters from Iwo Jima" sprak mij persoonlijk minder aan, ook waarschijnlijk omdat ik opgegroeid ben met Engels. Japans vind ik vaak "hard" klinken, vooral met leger taal. Iedere keer realiseer ik mij even na een oorlogsfilm dat wij een van de weinige generaties zijn, die nog nooit een oorlog aan de lijve hebben ondervonden. En ook, hoe blij dat we eigenlijk behoren te zijn daarvoor! Een ruime 7+ voor deze film!

Ik vond dit een mindere film dan Letters from Iwo Jima. We schakelen hier heel de tijd van oorlog terug naar de "fake" wereld waar deze heldhaftige, teruggekeerde soldaten voor geldinzameling moeten zorgen. Het zijn niet langer soldaten maar mediafiguren. Dit zie je nog altijd denk maar aan voetballers en andere sporters die marketing doen voor grote multinationals als Coca Cola of Lays Chips. Als je snapt hoe de wereld in elkaar zit dan weet je eigenlijk dat dit helemaal geen helden zijn. Helden zijn de mensen die zorgen dat andere mensen eten hebben, die zorgen dat we kleding hebben om te dragen, die zorgen dat we sanitair hebben om ons te kunnen wassen, ... en dat voor een aalmoes. Voetballers zijn de grootste schandalen van het kapitalistische systeem. Ze kunnen in feite niks (buiten sommigen tegen een bal stampen) maar verdienen wel tientallen miljoenen per jaar. Mensen die dit idolen of zelfs helden vinden zijn gewoon ontzettend gevoelig voor propaganda en brainwashing. Ik was vroeger dol op voetbal maar hoe het er tegenwoordig aan toegaat, doet me walgen. Geen enkele match kijk ik nog. Clint laat zeker goed zien dat deze soldaten zich geen helden vinden. Langs de ene kant vinden ze ook niet dat ze het echt verdienen, buiten Rene dan misschien, omdat ze niet eens de oorspronkelijke vlag hebben geplaatst. Langs de andere kant wou oa Ira de Indiaan gewoon blijven leven door de kogels te ontwijken. De beste marinier is gesneuveld zei hij zelf. Ondanks dat de moraal van de soldaten tijdens en na de oorlog goed worden bestudeerd, vond ik het steeds op en neerspringen vervelend voor het tempo van de film en voelde het verhaal fragmentarisch aan. Ik werd nergens echt overdonderd al zit de boodschap van de film op zich wel slim in elkaar.