America America (1963)

Een op papier interessante film van Kazan, die in de praktijk minder goed is dan gehoopt. Wat vooral opvalt, is het vrij matige acteerwerk en dan dat van hoofdrolspeler Stathis Giallelis in het bijzonder. Hij speelt de rol van Stavros, een man die graag naar Amerika wil, omdat dat volgens hem het land is van de onbegrensde mogelijkheden. Hij komt enorm druk over en de zinnen worden vaak op een schreeuwende manier gebracht. Hierdoor komen de dialogen ook niet altijd even goed uit de verf. Het hoort misschien bij de cultuur van de Grieken/Armeniërs/Turken, maar ik vond het soms best wel storend. De cinematografie is degelijk, maar verder niet heel bijzonder. Er zitten soms wel wat mooie plaatjes tussen, maar voor een film van bijna drie uur is dat niet heel veel. Het eerste uur van de film is nogal rommelig en onsamenhangend. Naarmate de film vordert wordt dat gelukkig wat beter. Verder ontbeert de film humor. Ik snap best dat het een serieuze film is, maar er zit werkelijk waar geen moment in de film waarbij ik dacht van dat is leuk. En met al dat soort negatieve facetten, wordt een film van bijna drie uur een lange zit. Ik heb de film uitgezeten, maar had op het einde moeite om mijn concentratie erbij te houden. Eerste onvoldoende voor Kazan na vijf films. 1,5*

Elia Kazan’s meest persoonlijke film over de komst van zijn familie naar Amerika. Het is zeker niet zijn beste film. Ik vind sowieso dat de latere films van Kazan (na Splendor in the Grass, 1961) allemaal een stuk minder zijn dan de prachtige films, die hij in de jaren ’50 gemaakt heeft. Vooral het eerste deel van deze film is maar zozo; daar is bijna geen doorkomen aan. Het laatste uur trekt het verhaal nog wel wat bij, maar opmerkelijk wordt het nooit. Neem daarbij het matige acteerwerk, in het bijzonder van nieuwkomer Stathis Giallelis, en wat resteert is een uiterst middelmatige film. Een enorme tegenvaller, gelet op Kazan’s capaciteiten.

Elia Kazans meest persoonlijke film is helaas niet één van zijn beste. Hij bewerkte zijn eigen boek dat gebaseerd is op het levensverhaal van zijn vader en begint op het moment dat zijn familie hem opdracht geeft een manier te vinden om naar de VS te reizen en daar een nieuw leven op te bouwen, zodat de rest van de familie zich op een later moment bij hem kan voegen. We volgen de jonge Stavros Topouzoglu [Stathis Giallelis] tijdens zijn missie. SGiallelis is mogelijk louter gekozen als hoofdrolspeler omdat hij veel op Kazans vader lijkt, want van acteertalent is nauwelijks sprake en daarmee is dit epische drama al grotendeels om zeep geholpen. Met een meer ervaren en meer capabele acteur was de speelduur van 168 minuten wellicht geen probleem geweest. De Oscarwinnende sets en kleurrijke, sterke bijrollen van Lou Antonio en Paul Mann weten dit langdradige emigratiedrama nog enigszins te redden.