Before Midnight (2013)

“If you want love, then this is it. This is real life. It's not perfect but it's real.” Linklater, Hawke en Delpy hebben met de Before films een unieke trilogie gemaakt. De combinatie van levensechte dialogen, de schitterende chemie tussen Hawke en Delpy, het aspect van iedere negen jaar even inchecken hoe het met de personages gaat en het decor (Wenen, Parijs, Griekenland) geeft je iedere kijkbeurt weer het gevoel alsof je zelf oude vrienden bezoekt die je al een tijd niet hebt gesproken. Midnight is wat scherper, harder en minder romantisch als zijn voorgangers, maar daardoor wel realistisch. Jesse en Celine leven al negen jaar samen en hebben een tweeling, dus dat de toon anders is en dat er van romantiek wat minder sprake is komt niet als een verrassing. Ook moeten er grote beslissingen worden genomen. Verhuizen we naar Chicago? Zal ik van baan veranderen? Zijn we nog wel gelukkig? Tijdens de autorit (weergaloze scene) komen we gelijk te weten hoe het de twee vergaan is en waar ze beide staan in het leven. De gehele film voel je al iets broeien tussen de twee en de hatelijke grapjes worden steeds venijniger. In de hotelkamer komt dit tot een schitterende uitbarsting en ik zat verbouwereerd te kijken naar de verwijten die het voormalig ideale koppel elkaar toeschreeuwen. De dialogen zijn weer weergaloos, en met Griekenland is er voor een prachtig decor gekozen. De eindscene is geweldig gedaan, en hopelijk zien we Celine en Jesse in 2022 nog een keer.

Grappig hoe smaak kan veranderen. In 2014 gaf ik Before Sunrise een 2.5*, waarbij voor zover ik me kan herinneren de semi-filosofische gesprekken me toen niet echt konden interesseren en ik de romantiek nog niet zo echt voelde. Nu heb ik 'm herzien en de andere twee films voor het eerst gegeken en behoren ze direct tot m'n favorieten. Individueel zou ik ze alle drie een 3,5* geven maar als geheel in de trilogie zijn ze zó goed dat dat te min is. De combinatie van de gesprekken, de romantiek en de sfeer/locaties met daarbij de chemie tussen Ethan Hawke en Julie Delpy is bijzonder. En hoe de trilogie ze dan door de jaren heen volgt is natuurlijk uniek. Wat betreft deze laatste film voelde dit erg tragisch aan als je net vanuit de rooskleurige eerste 2 films bent gerold. De romantische spanning heeft plaatst gemaakt voor een negatieve spanning die ik constant voelde tussen de twee. Dan bevind je jezelf eigenlijk ineens weer in de soms bittere realiteit. Hoe het verder zal gaan tussen hen mag de fantasie van de kijker invullen. Wat dat betreft ben ik wel erg benieuwd naar het eventuele vervolg waarover gesproken wordt. Die zou van wat ik heb gelezen pas ver na 2022 moeten komen.

Jesse [Ethan Hawke] miste 9 jaar geleden – aan het eind van Before Sunset – bewust zijn vliegtuig naar de VS om bij Céline [Julie Delpy] te blijven. Negen jaar later zijn getrouwd, hebben ze twee dochter (een tweeling) en vieren ze vakantie bij vrienden in Griekenland met Hank [Seamus Davey-Fitzpatrick], Jesses zoon uit zijn eerdere relatie. Wanneer Jesse aan het eind van de vakantie afscheid moet nemen van zijn zoon, valt hem dat dusdanig zwaar dat hij Céline voorzichtig probeert te polsen over een mogelijke verhuizing naar de VS. Dat is het uitgangspunt voor de afsluiting van de Before-trilogie waarin ruimte is voor andere personages om hun zegje te doen. Dat levert weliswaar óók wat interessante inzichten op, maar lijkt ook een teken dat de formule een tikje sleets is geworden. De chemie tussen Hawke en Delpy is er nog steeds, maar hun gesprekken (en ruzies) zijn wat oppervlakkiger en dat maakt dit tot de minste van de drie films.