Exodus: Gods and Kings (2014)

Een religieus verhaal, verfilmd zonder ook maar een greintje religie? Nou... Want zeg nu zelf: een angstaanjagend kind als gedaante van God, met autotune op de stem? Een zich schor schreeuwende Christian Bale als verpersoonlijking van Mozes in worsteling met zijn geloof? En de opengesperde ogen van Ben Kingsley, waarin het publiek de wilskracht van een onderdrukt maar devoot volk zou moeten lezen? Nou... Ridley Scott heeft het scenario verfilmd zoals hij elk scenario zou verfilmen: op pompeuze, wat sentimentele, extreem epische wijze. Dat 'Exodus: Gods and Kings' bijgevolg een oninteressante en opgeblazen aframmeling van het Oude Testament wordt, is spijtig. Niettemin worden de Tien Plagen huiveringwekkend in beeld gebracht, en eerlijk gezegd heeft de film ook een aardig tempo. Geen totale miskleun dus. Maar veel heeft het toch niet gescheeld... 2*

Nou klopt niet echt met de werkelijke gebeurtenissen. Filmmakers hadden eest de bijbel moeten lezen. Staf Mozes. Aanval krokodillen die nijl rood kleurde???? Zee spleet open en trok niet droog op. Mozes opende en sloot de zee kwam zelf niet in water terecht. Wolkkolom etc etc etc. Jammer de tekenfilm is realistischer. Zo veel geld en dan niet het juiste verhaal vertellen. Zoveel eigen verzinsels! Heb je een bestaand script ga je dat veranderen.... hoe dom kan je zijn!

Toch maar gekeken, hoewel ik er niet veel zin in had, maar dit was de enige Ridley Scott-film die ik nog niet gezien had. En het viel me eigenlijk reuze mee: toen ik John Turturro als farao zag was ik bang dat dit een hoog onbedoeld Monty Python-gehalte zou krijgen, maar iedereen speelt het eigenlijk vrij sober, en doordat de nadruk meer op politiek dan op religie ligt wordt de film ook nergens klef. Wel krijg ik onderhand een beetje genoeg van al die CGI-steden, "desaturated" kleuren en donkere luchten, en het gebruik van de Armeense doedoek om meteen een associatie met het Midden-Oosten bij de kijker te creëren is onderhand al net zo'n cliché als het inzetten van de Eiffeltoren of een accordeon om duidelijk te maken dat we in Parijs zijn. Bale doet het prima, Edgerton is mooi naar, Sigourney Weaver is criminally underused, en de zeven plagen zien er lekker onsmakelijk uit (geweldige krokodillen!). Al met al een adekwate en redelijk boeiende verfilming van een "historische" episode die we vermoedelijk nog wel eens vaker zullen tegenkomen. En het lijkt erop dat de problemen die Mozes voorziet wanneer zijn honderdduizenden aankomen in Kanaän een parallel met de huidige asielzoekers-crisis suggereren, net zoals Kingdom of Heaven een boodschap van tolerantie uitdroeg in een tijd waarin dat hard nodig was.