Hadaka no Shima (1960)

"Twee emmertjes water halen..." Alleen deden deze Japanners dat niet op klompen, maar op slippers. Tijdens het schieten van deze film hebben ze vast last gehad van vermoeide benen, terwijl ik juist last kreeg van vermoeide ogen... Na verloop van tijd werd het wel ietsje beter, maar deze film kan mij vandaag de dag niet genoeg boeien om een voldoende te krijgen.

Zelden een film van dergelijke eenvoudige, natuurlijke schoonheid gezien. Merkwaardig toch hoe de vele scènes met het waterdragen een minitieus, boeiend stuk cinema blijven vormen en wat dan gezegd van de de taferelen van de energiek rennende kinderen, plichtsbewust, de lunch voorbereidend en, net als hun tevreden ouders, genietend van hun heel eenvoudig bad. Wonderbaarlijk mooi zijn echter de begrafenisscène en wanneer de vrouw haar leed niet meer kan dragen en de man begrijpend toekijkt en duidelijk haar leed deelt (terwijl hij haar voorheen strafte voor ongelukkig verlies aan water). Ontroerend en wars van sentimentaliteit. Prachtig acteerwerk. Een onvergetelijke film.

Ik ken de zuivere definitie niet van het label van een stomme film, maar geen dialogen in deze film. Het geeft de film ook een soort documentaire achtige stijl, erg observerend. Best rustgevend vervolgens. Je moet het louter doen met de beelden. En die zijn erg mooi, zowel technisch als visueel met het decor. Ook de sound is bijzonder. Ingetogen en sereen. Maar echt idyllisch gaat het er niet aan toe. Het is zwoegen als boer. Of dat nu in Europa of in Azië gebeurt maakt eigenlijk niet zoveel uit. Maar er zijn ook ontspannende momentjes met het gezin. Een uitstapje met de kabelbaan bijvoorbeeld. Het noodlot slaat op een bepaald moment hard toe, zag ik niet aankomen. Het sterke authentieke acteerwerk doet de rest.