The Pumpkin Eater (1964)

Mocht het nog iemand interesseren, de titel van de film (en van het boek van Penelope Mortimer waarop het script van Harold Pinter gebaseerd is) komt van een Engels kinderrijmpje: "Peter, Peter, pumpkin eater / Had a wife and couldn't keep her. / He put her in a pumpkin shell / And there he kept her very well." Dit verwijst naar het centrale thema van de film, hoe de hoofdpersoon op zoek is naar liefde en geborgenheid maar terecht komt in een situatie die ze als gevangenschap ervaart. Goed gespeeld door Peter Finch, met een aardige bijrol van James Mason en een bizar optreden van Yootha Joyce (later beroemd dankzij George and Mildred!) als de psychotische vrouw in de kapsalon, maar de film behoort verder geheel en al de bovennatuurlijk mooie Anne Bancroft toe, en die grijpt de haar geboden kansen met beide handen. (Voor haar intense vertolking kreeg ze een zeer terechte Oscarnominatie, maar ironisch genoeg –of, aangezien het om Hollywood gaat, tekenend genoeg– verloor ze van, hou je vast, Julie Andrews als Mary Poppins. Nou ja, ze had 'm twee jaar eerder al eens gewonnen.) Als minpunt kan genoemd worden dat het verhaal zich wel èrg constant op hetzelfde hoogspaninngsniveau beweegt – iets meer luchtige scènes zouden de film misschien wel goed hebben gedaan. Zoals de Britse filmcriticus George Perry het formuleerde, The pumpkin eater is een acteursfilm die het pad van Antonioni volgt maar "failed to keep its cool." Desalniettemin een sterke en soms nog steeds aangrijpende film.  

Uitstekende film over een vrouw met zeven kinderen die aan haar derde huwelijk gaat beginnen. Mooi gemonteerd, zeker op het begin. Wellicht wat eentonig, maar ook genoeg scenes die indruk weten te maken (scene bij Harrods of de scene bij de kapsalon). Maar bovenal een sterke rol van Anne Bancroft die de film in haar eentje weet te dragen.