Walkabout (1971)

Uitstekende film over een tienermeisje en haar kleine broertje die moeten overleven in de woestijn. In meerdere opzichten een originele film te noemen. De wat eigenzinnige montage soms, een aantal indrukwekkende beelden van mens en natuur, de mooie muziek van John Barry. Meer dan genoeg prachtige plaatjes van het Australische landschap. Verder speelt het zoontje van de regisseur hier het broertje.

Een naamloze broer en zus komen ongepland in hun eigen ontgroeningsritueel terecht. Met de zon als oriëntatie moeten ze oostwaarts trekken. Overweldigende shots van de woestijn, met rood zand, magnesiumrotsen en azuurblauwe lucht, doen hen nietig lijken. Ze ontmoeten buideldieren, dromedarissen, kaketoes, parkieten, slangen, schorpioenen en mieren. Ze eten lillypillybessen. De schoonheid maar ook de wreedheid van de natuur wordt getoond. Dieren doden met een speer hoort bij het natuurlijke verloop van de voedselcyclus, maar blanke jagers schieten op waterbuffels voor hun vermaak. De communicatie tussen de twee culturen verloopt moeizaam. Het kind legt contact met gebarentaal. De Aboriginal redt hun leven door hen grondwater te laten drinken met een rietje. Het komt niet tot een volledige overbrugging, want zij reageert afwijzend op zijn paringsdans. Met crosscutting legt Nicolas Roeg verbanden tussen westerse en traditionele cultuur. De openingsscène plaatst het gebrom van een didgeridoo tegenover het geraas van de files in Sydney. De montage springt heen en weer tussen een kruipende hagedis en een rijdende Kever, of tussen een waterpistool en een echt vuurwapen. Het hakken van een kangoeroe wordt afgewisseld met beelden van een moderne beenhouwer. Het heden wordt onderbroken door herinneringsflitsen, wat doet denken aan de Droomtijd van de Aboriginals. Jenny Agutter had het accent van een Engels kostschoolmeisje en een uniform met ingekort rokje. Enkele expliciete beelden leidden tot discussies met ratingcommissies. Voor het jongetje hoefden ze niet ver te zoeken, want dat was de zoon van de regisseur. David Gulpilil zou de volgende decennia in nogal wat Australische producties opdagen.

Wat een mooi pareltje is dit toch dat door eenvoud prachtig in elkaar gezet is door mooie hemelse muziek later wat eigentijdse de landschappen en de vele bekende en onbekende dieren in the out back van Down Under. En ook toen al werd kangoeroevlees gegeten. Over eten gesproken wie last heeft van een zwakke maag of lid is van de partij voor de dieren kan deze film beter overslaan. Het samenspel van de jonge acteurs bevalt goed. De kleine wijze jongen. De oudere zus die later nog in veel films heeft gespeeld (bekend o,a. van The Eagle has Landed 1976) en de aboriginal die op 16 jarige leeftijd zichzelf moest ontdekken. Vandaar deze naam een begrip is in Australië Walkabout. Naar het eind toe zwakt ie iets af maar er blijft genoeg moois over. Snap alleen die zelfdoding niet misschien dat iemand mij nog kan vertellen. Het slotstuk had voor mij niet gehoeven. Een soort van herinnering als flashback. Anyway een klein pareltje zal Walkabout zeker blijven. Film 4,0 Beeld blu ray 4,0 Geluid 4,0 Extra's 3,5