The Favourite (2018)

The favourite is mijn vierde Lanthimos geworden. Ik keek er echt naar uit, want ik ben wel fan geworden van Lanthimos na zijn toch wel eigenaardige vreemde producties als Dogtooth, The lobster en The killing of a sacred deer. Geen films doorgaans voor het grote publiek. Dat is deze The favourite ook niet, hoewel deze laatste niet binnen het genre valt van de eerder genoemde films. Integendeel zelfs. The favourite is een prachtig kostuumdrama geworden waar ik elke seconde genoten heb van het uitstekende camerawerk en de erg mooie decors die een sterke sfeerschepping creëerden voor de film. Daarnaast heb je drie sublieme acteerprestaties van Olivia Colman, die een erg labiele besluiteloze Engelse koningin Anne vertolkt. Rachel Weisz is de manipulatieve domimante hofdame Lady Marlborough. Deze laatste krijgt concurrentie als favoriete hofdame van een even sterke Emma Stone als afvallige dame van adel die stilaan het vertrouwen wint van de koningin. Een oscarnominatie zit er zeker in, vermoedelijk dan voor Colman. En ook in de andere categorieën kan deze film hoge ogen scoren. Wat de film verder erg sterk maakt zijn de pittige en gevatte dialogen. Soms een beetje bruusk, maar evenzeer subtiel wordt humor verweven in de dialogen en het script. Ook de rol van de steeds dronken lijkende Queen Anne is hier trouwens niet vreemd aan. Het subplot - naast de amoureuze insteek - over de oorlog met Frankrijk blijft boeiend alsook de groeiende vete en afkeer tussen Abigail en Lady Marlborough. Uitstekende film dus en ik had ook de indruk dat de rest van de zaal de film kon pruimen. Mooi zo!

Filmisch is dit alvast een kunstwerk ( de spitsvondige, verruimende camera, de decors, de kleurenpracht, de ganse montage...), maar komt daarbij dat ge na een tijdje meegesleurd wordt in het verhaal, of moet ik zeggen in het spel van de drie dames aan het hof, hun ambitie, hun finesses, hun venijn. Colman ging lopen met een Oscar maar Rachel Weisz en zeker Emma Stone verdienden dat evenzeer. Spitse dialogen en een satirische, spottende kijk op gebruiken en gewoontes uit die tijd, in meerdere lagen van het volk (de chickenrun als hoogtepunt van spot met hooggeplaatste functies). Yorgos Lanthimos weet wat cinema is en gaat realiteit én fantasie niet uit de weg.

Heerlijk, heerlijk. Wat een score mensen. Sowieso is het altijd goed om het orgel, koning der instrumenten, te verwerken in je score (qua klank had het wat robuuster gemogen, maar oke). Ook visueel is het genieten: lekkere groothoekshots op de vreemdste momenten, belichting fantastisch, decors ook helemaal top. Lanthimos speelt het in één scene zelfs klaar om een simultaan twee verschillende momenten te vertellen met dissolves en asynchroon geluid (wanneer Stone kruiden gaat plukken), waarvan m'n mond openviel van verbazing. Nooit gezien. Inhoudelijk vond ik The favourite leuk om te volgen, met de continu wisselende machtsverhoudingen. De drie vrouwelijke hoofdpersonen schaken met de mannelijke bijpersonages alsof het pionnen zijn. Het drama is wel iets minder indringend dan bij The killing of a sacred deer, maar verder is Lanthimos op een spoor beland waarin hij volgens mij nog vele topfilms gaat maken.