Opinions

Vermakelijk, maar voegt naast de lagere temperaturen eigenlijk niets toe aan wat we al eerder gezien hebben in andere survival films zoals Cast Away, 127 Hours en All is Lost.

Hoe grof, donker en uitzichtloos het ook allemaal is, het deed me echt helemaal niets.

Over het eerste deel was ik al niet echt te spreken, maar het vrij originele uitgangspunt en de claustrofobische sfeer hielden de boel nog enigszins overeind. Dit onnodig overbelichte en veel minder spannende tweede deel slaat echter kant noch wal, met name vanwege alle totaal onlogische en vooral ook domme beslissingen waar de film mee aan elkaar hangt.

Eerder versuffend dan mysterieus, ongemakkelijk en beklemmemd. Geforceerd wordt weinig stof uitgerekt tot een lange speelfilm. De bedoelde nare sfeer deed me niet veel en voelde te gemaakt aan. Het hele leven op het eiland kwam in zijn totaliteit ook ongeloofwaardig op me over. Wat overblijft is het mysterie van de herkomst van de bio-engineerde? dames met hun opmerkelijke wijze van voortplanten, vissige ogen en octopus achtige ringen waardoor ze doen denken aan zeemeerminnen, goede cinematografie met een aantal mooie close-up shots en lugubere scenes waarin vreemde embryo's en een rode zeester voorbij komen. Ik werd persoonlijk door dit alles nauwelijks geïntrigreerd en ben helaas niet de gecreëerde wereld in gezogen. Het is allemaal zo kaal en open gelaten voor interpretatie dat ik er gewoonweg niet meer door getriggerd werd. Er is thematisch en stillistisch gezien ongetwijfeld allemaal heel goed over nagedacht, maar het werkte niet genoeg. Zoals ik tijdens de film al een beetje voelde aankomen blijf je aan het einde zitten met heel veel onbeantwoorde vragen. Waarom gedragen de dames zich zo ongezellig? Wat is de reden van hun isolatie. Waarom zijn er geen oudere mannen op het eiland? Waarom het vieze eten? Wat is het systeem achter de reproductiemachine en wie controleert het? De eindscène gooit er vrolijk nog een paar vragen bovenop. Worden de jongetjes daar op een bepaalde leeftijd heen gestuurd om te werken? Je mag de antwoorden uiteraard allemaal lekker zelf gaan invullen, maar ik heb er geen zin in omdat ik me met een kluitje het riet in gestuurd voel. De vervelende tak van het genre mystery. Wat mij betreft onvoldoende voor een dikke voldoende.

Ondanks alle bizarre wendingen voelt het geheel realistisch en geloofwaardig aan, geweldige film met ook nog eens een fantastische soundtrack.

Ja, Gravity is een blockbuster gericht op een groot publiek.

Nee, Gravity is niet de nieuwe 2001 waar ik stiekem op hoopte.

Ja, Gravity is het kijken wel degelijk meer dan waard.

Voor de mensen die bereid zijn om een inspanning te leveren en verder willen kijken dan het verhaaltje aan de oppervlakte biedt Gravity op de achtergrond wel degelijk meer dan een doorsnee rechttoe rechtaan spektakelfilm, die overigens verbluffend mooi gemaakt is. Als voorbeeld komt in dit avontuur volgens mij niet voor niets zowel Amerikaans, Chinees als Russisch materieel voor met verwijzingen naar de aanverwante culturen. En ook al kan het een barrière zijn dat we verschillende culturen en talen hebben (verbeeld in de voor Ryan Stone onbegrijpelijke dashboards van de capsules), toch zijn we allemaal mensen met dezelfde angsten, verwachtingen en behoeften in het leven en zijn er eigenlijk veel meer eigenschappen die ons met elkaar verbinden dan uit elkaar drijven (denk aan de huilende baby over de radio van de verder onverstaanbare Chinees die ook nog eens een slaapliedje gaat zingen). Ook komt Ryan Stone als ze weer terug op aarde is duidelijk terecht in een voor haar exotische setting en is er even enige vertwijfeling of ze misschien wel in vijandelijk gebied terecht is gekomen, toch wint het vertrouwen in de medemenselijkheid het en stapt ze met een glimlach in de richting van de onbekende nederzetting waar ze uitzicht op heeft. Ik merkte in deze zaken duidelijk een oproep van de filmmakers waarin ze wilden zeggen: ''Kom op mensen, laten we als onderling verbonden mensen en bewoners van deze prachtige aarde alsjeblieft geen vijandig gebied voor elkaar maken''. Daarnaast roept de setting van het zweven in de ruimte met de aarde op de achtergrond eigenlijk als vanzelf vragen op, deze overpeinzingen maken dat het voelt alsof je zelf echt even vereenzelvigt met een astronaut.

En ondanks dat de film -zeker naar het einde toe- wellicht een niet al te hoog realistisch gehalte heeft zijn de eindscènes voor mij het hoogtepunt van Gravity. Na het finale eindshot zit ik op een verder lege voorste rij in de zaal met kippenvel en een brok in mijn keel naar de aftiteling te staren terwijl ik weer naar vaste grond onder mijn voeten zoek. Het punt dat Cuarón probeert te maken dringt tot me door en de afsluiting met een duidelijke verwijzing naar 2001 (waar Kubrick met een voor het jaar 2001 toch ietwat te ambitieus gebleken kosmische wedergeboorte tot de übermensch afsluit zet Cuarón met zijn hergeboorte juist een 'stap terug' wanneer Ryan Stone haar voet aan wal op aarde zet als een baby die haar eerste stapjes maakt) laat me met een voldaan gevoel en een stiekem vreugdetraantje de bioscoop weer verlaten.

Gravity was het jarenlange wachten waard en krijgt alvast vier dikke sterren van mij. Nu snel nog een keer herzien in IMAX 3D, daarmee komt deze film ongetwijfeld het best tot zijn recht.

Prul.

Ondanks mijn zwak voor Dick Maas heb ik hier eigenlijk geen moment van kunnen genieten. Het is allemaal net niet grappig genoeg, te kinderachtig of te flauw om een grijns op mijn gezicht te kunnen toveren. Ook die leeuw ziet er echt alles behalve overtuigend uit, wat misschien wel de bedoeling was, maar het maakt het geheel nóg minder beklijvend. Daarnaast duurt het ook nog eens allemaal veel te lang, onvermakelijke pulp.

Een toch wel teleurstellende opsomming van de laatste serie films van Malick (The Tree of Life tot en met Song to Song), alles wat hij met deze films heeft willen vertellen verteld hij nu nog eens dunnetjes over. Nadat de voice-over voor de twintigste keer met hese stem Mother! heeft geroepen en alweer iets zegt met 'love will bind us together', dan weet je het zo ongeveer wel. Ingezoomde antropoligische archiefbeelden wisselen de uitgezoomde kosmische plaatjes af voor de context, maar dit stoort vooral vanwege de slechte videokwaliteit en afwijkend beeldformaat. Wat de bij elkaar geraapte boel overeind houdt zijn een aantal zeer mooie natuurbeelden, macro opnames van mengende vloeistoffen en animaties van de kosmos (ook een hele lelijke trouwens waarin tijd en ruimte zogezegd met elkaar samensmelten).

Eigenlijk is dit qua thematiek en boodschap gewoon de documentaireversie van The Tree of Life, helemaal niks nieuws onder de zon. Hoogste tijd voor Terrence om ons wat nieuws te gaan vertellen met Radegund.